كلبه ي خلوت

درخيالم تو آن كلبه ي خلوتي هستي، كه مرا پناهي امن است

و انسان مقدسي هستي كه در خور اعتماد است، اي بشارت سحر بر هزار و يك شب.

غم هاي پاييزي در پاييز نيامدنت دلم را درياي خون كرده است،

دلم را به چه اميد پوچي بفريبم ،

 با كدامين رقص وتاب كنار پنجره بي تاب بنشينم و آمدنت را نقاشي كنم

اي زيباي من ،بي تابم، چگونه تاب آورم اين دوري جان فرسا را،

و اين غم محجوري را چگونه تحمل كنم...

بعد از تو به جاي تو اين ديوار سرد كوچه است كه مرا تحمل مي كند

بعد از تو اين روياي تو بوده كه مرا اميد ماندن ميداد..

خوب من ،ميدانم كه حرفهايت را زير پلكهايت نهان كردي،

به من نگاه كن تا بشنوم و ببينم از نگاهت حرفي را كه عمري در حسرت شنيدنش سرزمين چشمانت را وجب به وجب كاويدم.

اين بار وسوسه خود تويي كه از بهشت جهنمي زمان مرا خواهي راند.

اي آفتاب انعكاس نگاه تو، اي نسيم..

امان از شب هاي بيداري،امان از روياي نگاه تو

بيا كه من بسي دلتنگم و غمگين وافسرده.

حس آمدنت در رگهايم نوسان دارد،

 آيا اين اتفاق ساده خواهد افتاد؟آيا خواهي آمد؟

بيا كه آمدنت شده سوداي سر من،

اي خوب من اي نسيم بهاري...